τετραβουτυλοκασσίτερος

ο, Ν χημ. οργανομεταλλική ένωση, άχρωμο ή υποκίτρινο ελαιώδες υγρό, αδιάλυτο στο νερό, διαλυτό στους συνήθεις οργανικούς διαλύτες, που παρασκευάζεται με επίδραση τετραχλωριούχου κασσιτέρου σε βουτυλοχλωριούχο μαγνήσιο και χρησιμοποιείται ως καταλύτης πολυμερισμών και ως πρόσθετο καυσίμων και λιπαντικών.

[ΕΤΥΜΟΛ. < τετρ(α)-* + βουτύλιο (< αγγλ. butyl) + κασσίτερος].